در دوره‌ای که بازی‌های سرویس محور درآمد زا حکمرانی می‌کنند، عرضه‌ی سالانه‌ی یک نسخه از بازی‌های Call of Duty امیدوارکننده است. در دو دهه‌ی گذشته نسخه‌های مختلف این مجموعه سالانه حدود سی میلیون نسخه می‌فروختند و مردم نیمه‌شب بیرون فروشگاه‌ها برای خریدن آن‌ها صف می‌کشیدند. البته، مدتی است که با ایام فاصله داریم، اما نسخه‌ی جدید این مجموعه نشان می‌دهد که هر ندای وظیفه یک داستان و یک ماجراجویی منحصر به فرد دارد.

بخش داستانی یا کمپین این بازی سه سال پس از پایان داستان بازی جنگ مدرن 2019 را به تصویر می‌کشد.  گروه 141 که تازه تاسیس شده است برای ردیابی یک تروریست که به نوعی به مجموعه‌ای از موشک‌های هسته‌ای آمریکایی دست یافته است، فرستاده می‌شود. داستان بازی به آهستگی ریتم خود را پیدا می‌کند و به مرور در سرتاسر جهان، از خاورمیانه تا مکزیک گسترش پیدا می‌کند. در این مسیر شخصیت‌های جالبی به مسیر گیمرها برخورد می‌کنند، مناظر جذابی به تصویر کشیده می‌شوند. 

با این حال، در بسیاری از مواقع بازی Modern Warfare II شبیه یکی از فیلم‌های اکشن است که بازیگران برجسته هالیوود در آن بازی می‌کنند. این بازی جسورانه و سرگرم کننده است، اما ایده جدیدی ندارد. در واقع، برخی از سکانس‌های کلیدی داستان بازی از بازی‌های دیگر و ماموریت‌های دیگر این مجموعه قرض گرفته شده‌اند. البته، در این مسیر با ماموریت‌هایی روبرو می‌شوید که به معنای واقعی کلمه حس و حال عناوین هیتمن را دارند و چاشنی مخفی‌کاری را به بازی اضافه می‌کنند. سیستم کرفتینگ بازی هم به گیمرها اجازه می‌دهد تا مین‌ها و بمب‌های دودزا بسازند و در مواقع خاص از آن‌ها استفاده کنند.

همچنین، مانند همیشه این بازی تأییدیه بی‌چون و چرایی از یک بازی شبیه‌ساز نظامی می‌گیرد. در واقع، اسلحه‌ها، بمب‌ها و ابزارهای پیشرفته بدون تردید در بهترین ظاهر و باطن خود در این بازی حضور دارند و به خوبی حس استفاده از یک ابزار نظامی را به گیمرها القا می‌کنند.

البته، گاهاً مرزها و خط قرمزهای مرسوم در زمینه‌ی طراحی ماموریت‌ها نادیده گرفته می‌شوند و به یاد ماموریتی جنجالی به نام No Russian می‌افتیم، اما باید بپذیریم که واقعاً هیچ کس برای تحلیل‌های ژئوپلیتیکی به سراغ انجام بازی‌های ویدیویی نمی‌آید. 

فارغ از بخش کمپین، مولفه‌ای بسیار مهم در بازی‌های چند سال اخیر این مجموعه وجود دارد و آن هم بخش چند نفره است. در این بازی این بخش قوی‌تر از سال‌های گذشته است. در حقیقت، Modern Warfare II میزبان 12 حالت است که می‌توان آن‌ها را در حداکثر 15 نقشه انجام داد. البته، این میزان به مرور زمان و با به‌روزرسانی‌های مختلف ارتقا می‌یابد تا همانند همیشه شاهد هجوم گیمرهای بی‌شماری به این بازی و تجربه‌ی این بخش باشیم. در این نسخه برخی از نقشه‌ها واقعاً مبتکرانه طراحی شده‌اند، از جمله گذرگاه مرزی سنتا سنا، بخش بزرگراهی که مملو از ماشین‌های رها شده است و گیمرها باید بی‌صدا بین آن‌ها حرکت کنند. کراون ریس‌وی، جایی است که جنگ در پیت لاین‌ها شروع می‌شود و می‌توان در گاراژهای مسابقه‌ای به انجام مبارزه پرداخت.

در زمینه‌ی گرافیک و طراحی همانطور که انتظار می‌رفت با عنوانی فوق‌العاده پر جزئیات روبرو هستیم. این بازی از نظر سمعی و بصری واقعاً شگفت انگیز است. هر محیطی، خواه روستای متروک مکزیکی باشد یا یک کافه کنار کانال آمستردام، با جزئیات فوق العاده‌ای طراحی شده است. گلوله‌هایی که از کنار افراد عبور می‌کنند، صدای قدم‌های دشمن از پله‌های فلزی به صدا در می‌آیند، انفجارهایی که در سر شما به لرزه در می‌آیند - غوطه‌ور شدن فیزیکی مطلق، تسلط بر فرم و عملکرد در این مناظر جهنمی به شکل دیوانه‌واری جذاب هستند.

با تمام این موارد، شاهد بروز تغییر شگرفی در بخش چند نفره‌ی بازی نیستیم. این موضوع در حالی رخ می‌دهد که حالت بتل رویال چند سالی است که در حال ربودن گوی سبقت از حالت‌های مالتی‌پلیر کلاسیک است و این زمینه باید میزبان یک جهش رو به جلو باشد. همانطور که اشاره شد، این بازی از نظر طراحی مراحل چند نفره سطح بسیار خوبی دارد، اما در انتها و در کل با محتوایی روبرو هستیم که پس از چند ساعت ما را به یاد این بخش در بازی‌های پیشین می‌اندازد. سیستم ارتقای بازی از دیگر مواردی است که دستخوش تغییر و پیشرفت عظیم شده است و نباید از تاثیر آن در گیم پلی بازی غافل شویم.

بازی Call of Duty: Modern Warfare II فارغ از دو ایراد نسبتاً چشمگیری که دارد، در باقی موارد در سطح یک Call of Duty عمل می‌کند. این بازی از نظر افکت‌های صوتی و گرافیک در سطحی ایده آل قرار دارد و مورادی نظیر طراحی مراحل در آن بسیار فوق‌العاده هستند. در مجموع، این بازی با تمامی مشکلاتش می‌تواند به عنوان یکی عضو موفق خانواده‌ی خود لقب بگیرد.

(نسخه‌ی PS5 این بازی برای نقد و بررسی در اختیار دیجی اُرَنج قرار گرفته است)

Call of Duty: Modern Warfare II apart from two relatively significant flaws, otherwise works at the level of a Call of Duty. This game is at an ideal level in terms of sound effects and graphics, and things like the design of the levels are very wonderful. All in all, this game, with all its problems, can be called a successful member of its family.