ماه گذشته، جدیدترین عضو مجموعه‌ی Life is Strange با نام Life Is Strange: True Colors منتشر شد. البته، استودیوی سازنده‌ی بازی Life Is Strange: Before the Storm که باعث معروف شدن این مجموعه شده بود، وظیفه‌ی ساخت این بازی را بر عهده نداشت و این مسئولیت بر عهده‌ی استودیوی دک ناین (Deck Nine) قرار داشت. در واقع، سال‌های اخیر شاهد منتشر شدن عناوین مختلفی از این مجموعه بودیم که عملکرد ضد و نقیضی با یکدیگر داشته‌اند. به هر ترتیب، بازی True Colors قصد دارد تا مجدداً این مجموعه را به روزهای اوج خود بازگرداند.

داستان و روایت

داستان بازی True Colors، قصه‌ی دختری با نام الکساندرا چن را روایت می‌کند که دوره‌ی کودکی و نوجوانی خود را به دلیل داشتن قدرت‌های عجیب و غریب در شرایطی خاص و تحت مراقبت ویژه گذرانده است. اکنون با بالغ شدن وی تصمیم گرفته می‌شود که الکساندرا به جامعه راه یافته و مسیر جدیدی برای زندگی خود تعیین کند. همانطور که اشاره شد، او قدرت‌های خاص و عجیبی دارد و در صورت مشاهده‌ی حس خشم، شادی و ترس در اطرافیانش دقیقاً حسی مشابه را در درون خود حس می‌کند و به دنبال آن، کنترل خود را از دست می‌دهد.

او طی ماجراجویی‌های خود در بازی تصمیم می‌گیرد که به همراه برادش گیب زندگی جدیدی را آغاز کند و در ابتدا نیز همه‌چیز باب میل الکساندرا است. البته، طولی نمی‌کشد که این زندگی جدید و شیرین با اتفاقات دراماتیکی روبرو می‌شود و شرایط برای الکس بسیار پیچیده می‌شود. در مجموع، داستان بازی و روایت در Life Is Strange: True Colors با انتخاب‌ها، پیچش‌های داستانی و تکرارپذیری بالا در بهترین شرایط ممکن خود قرار دارد و از هر نظر با داستانی گیرا و درگیر کننده روبرو هستیم.

گیم‌پلی

کلمه‌ی "بازی" به خودی خود چهارچوب‌های خاصی دارد و هر عنوانی که می‌خواهد در این دسته‌بندی قرار بگیرد، باید قواعد خاصی را رعایت کند. در واقع، گیم‌پلی را می‌توان رکن اصلی بازی‌ها قلمداد کرد که باعث ایجاد تفاوت بین سرگرمی‌های تعاملی و غیر تعاملی نظیر فیلم‌ها می‌شوند. بازی‌های مجموعه‌ی Life Is Strange همواره سعی در ارائه‌ی تجربه‌ای سینمایی آمیخته شده با المان‌های بازی‌های ماجرایی داشته‌اند. در واقع، این مجموعه همواره حداقل استانداردها را برای بازی تلقی شدن رعایت می‌کرده است و در کنار روایت سینمایی، سعی در تشویق گیمرها به ماجراجویی در جهان بازی و گاهاً حل پازل‌های مختلف داشته است. 

اما در بازی Life Is Strange: True Colors، بیش از آن چه که انتظار داشتیم روند بازی از حالت ماجرایی خود خارج می‌شود و به سمت تبدیل شدن به یک فیلم قابل تعامل سوق پیدا می‌کند. در واقع، به جز چپتر سوم بازی، غالب لحظاتی که در حال تجربه‌ی این عنوان هستید صرف گفتن و شنیدن صحبت‌ها، جست و جو در محیط‌ها و رفتن از نقطه‌ی A به B خلاصه می‌شود. در واقع، گیمرها در این بازی جز چند مورد خاص هیچ چالش دیگری را تجربه نمی‌کنند.

در حقیقت، واژه‌ی گیم با سرگرمی و تعامل آمیخته شده است و در بازی Life Is Strange: True Colors این دو موضوع گاهاً از حداقل‌ها نیز فاصله می‌گیرد. از طرفی دیگر، خطی بودن کامل بازی باعث می‌شود که اکثریت گیمرها از نبود هیجان و چالش و سرگرمی‌های عادی که یک بازی فراهم می‌کند، این بازی را نیمه کاره رها کنند. 

گرافیک و صداگذاری

با توجه به اینکه بازی Life Is Strange: True Colors عنوانی میان‌نسلی قلمداد می‌شود، با اثری بسیار زیبا و با کیفیت روبرو هستیم. همچنین، به جز ایرادهای فنی جزئی در بازی، سایر موارد بسیار با ثبات و عالی عمل می‌کنند. برای مثال، یکی از مهم‌ترین مواردی که همواره از یک اثر این چنینی انتظار می‌رود، طراحی خوب چهره‌ها و انیمیشن‌های صورت شخصیت‌ها است که به درگیر شدن گیمر در داستان بازی کمک فراوانی می‌کند. خوشبختانه این بازی از نظر انیمیشن نیز در شرایطی بسیار ایده آل قرار دارد.

علاوه بر زیبایی بصری و ثبات در عملکرد فنی بازی، بخش صداگذاری را نیز می‌توان در کنار دو مورد ذکر شده و داستان بازی به نقاط قوت اصلی Life Is Strange: True Colors افزود. در واقع، صداگذاری شخصیت‌ها در این بازی به بهترین شکل ممکن صورت گرفته است و از انتخاب دیالوگ تا دوبلاژ آن قابل تحسین هستند. از طرفی دیگر، انتخاب قطعه‌های موسیقی لایسنس شده و مطرح برای این بازی نیز از جمله مزیت‌های قابل توجه هنری آن محسوب می‌شود.