در بازی Diablo IV لیلیث بازمی‌گردد تا دنیایی که به خلق آن کمک کرده است را احیا کند، حتی اگر لازم باشد هزاران فرزندش را سلاخی کند او مصمم است تا این مسیر را ادامه دهد. اگرچه بسیاری از ما ساعت‌های بی‌شماری را صرف بازی‌های این مجموعه کردیم و به انعطاف‌های داستانی آن تسلط داریم، اما Diablo IV به یکباره بازگشتی به فرم و خروج از هنجارهای ثابت این فرنچایز است.

در این بازی اربابان جهنم کم کم در حال بازیابی قدرت خود هستند و حمله مجدد آن‌ها به Sanctuary اجتناب ناپذیر به نظر می‌رسد. زمانی که شرایط متزلزتر از همیشه به نظر می‌رسد، پروژه بازگشت لیلیث کلید می‌خورد تا بار دیگر اربابان جعنم را ریشه کن کند و جهان را تغییر دهد. 

پس از شروع بازی فعل و انفعالاتی در دهکده‌ای که در آن حضور دارید رخ می‌دهد که باعث سرنگونی کلی دهکده و شما خواهد شد و خوشبختانه، شما شخصیت اصلی در این بازی هستید(!) و بنابراین طبیعتاً یک غریبه در آخرین لحظه شما را نجات می‌دهد. پس از مشخص شدن چرایی این اتفاق، متوجه می‌شوید که نه تنها شما را مسموم کرده‌اند،، بلکه از خون لیلیث نیز تغذیه کرده‌اید. پس از این، به اندازه کافی ارتباط کوچکی با لیلیث به دست می‌آورید تا حرکات او را ببینید و در مجموع این یک مزیت خوشایند است. آنچه در ادامه می‌آید داستانی حماسی از غلبه بر هر وحشتی است که او به سمت شما و پناهگاه می‌اندازد.

علیرغم روایت داستانی قوی برای سه دهه، سری Diablo همیشه برای ارائه داستان اصلی به روشی جذاب تلاش کرده است. مطمئناً کات‌سین‌ها در این بازی هم جذاب هستند، اما داستان کلاسیک خیر در مقابل شر همیشه از طریق شرورهای دو بعدی روایت می‌شود که هیچ انگیزه واقعی برای اعمال اهداف خود ندارند، جز اینکه «این همان کاری است که آدم‌های بد قرار است انجام دهند». در بازی جدید Diablo، لیلیث نمی‌تواند برعکس این موضوع را ثابت کند. بر خلاف اربابان جهنم یا به بیان صحیح‌تر Lords of Hell، لیلیث شبیه یک شخصیت واقعی است. او پیشینه‌ای قانع کننده و انگیزه‌های پیچیده دارد و برای دنبال کردن آرمان‌هایش مصمم است.

برای اولین بار در این مجموعه، واقعاً می‌توانم این موضوع که چرا آنتاگونیست باید چنین کارهایی را انجام می‌دهند را درک کنم و این موضوع یک عنصر حیاتی در ساخت یک شخصیت منفی بزرگ است. همین سه بعدی بودن به بسیاری از شخصیت‌های دیگر بازی نیز تعمیم می‌یابد. اگرچه در بازی‌های قبلی این مجموعه تاریکی و زجر زیادی وجود داشت، اما در Diablo IV بسیار ناراحت‌کننده‌تر و شوم‌تر به داستان پرداخته می‌شود.

ناگفته نماند که شرایط در مورد گیم‌پلی بازی Diablo IV هم به همین منوال پیش می‌رود، اما کمی و کاستی‌هایی در آن وجود دارند که تقریباً می‌توانند روی تجربه‌ی بازی اثر منفی بگذارند. در حقیقت، گیم‌پلی این بازی بیش از حد آشنا به نظر می‌رسد و واقعاً نمی‌تواند به طور قابل توجه‌ای در هر کاری که بازی‌های قبلی انجام می‌دادیم نوآوری کند. البته، پیشرفت‌های قابل توجه‌ای نیز در کیفیت کلی گیم‌پلی وجود دارند که از جمله آن‌ها می‌توان به افزوده شدن برخی از سیستم‌ها اشاره کرد. اما اکثر رویدادهای جهان بازی همگی ما را به یاد بازی پیشین این مجموعه می‌اندازند.

برای مثال، هر کوئست در این بازی شامل برو اینجا، این را بکش، برگرد می‌شود که احتمالاً بزرگ‌ترین نقطه ضعف بازی هم همین موضوع باشد. به‌ویژه، وقتی در نظر بگیریم که استانداردها در این زمینه در مقایسه با سایر عناوین بزرگ چقدر بالاتر رفته است، باعث می‌شود که تکمیل هر کوئست مانند یک کار بی‌فکر و تکراری باشد باشد که تنها به امید دریافت یک یا چند آیتم انجام می‌شود. این فرمول خسته کننده می‌توانست جای خود را با کمی خلاقیت به یک فرمول برنده دهد و تنها کافی بود که چند پازل به بازی افزوده شود. خوشبختانه، صداگذاری، تنظیم و روایت داستان پشت این ماموریت‌ها به خوبی انجام شده است که به جبران کمبود نوآوری در آن‌ها کمک می‌کند.

یکی از مأموریت‌های جذاب این بازی این بود که خودم را در دام توهم بیندازم و مار غول‌پیکری را در باتلاق دنبال کنم و در جستجوی مکانی خاص باشم. اگرچه هیچ چیز پیچیده‌ای در مورد خود گیم‌پلی این ماموریت وجود نداشت، اما تم و دیالوگ‌ها به جذاب شدن تجربه این ماموریت کمک می‌کردند و واقعاً نمونه‌ای از پیشرفت‌های ایجاد شده در داستان و طراحی جهان بودند.

علیرغم کاستی‌ها، من هنوز روی فوق‌العاده بودن بخش بزرگی از گیم‌پلی بازی تاکید دارم. در حقیقت، در این بازی هر کلاس تقریباً به کمال رسیده است و درخت مهارت پیچیده‌ای که به طور قابل توجه‌ای سبک بازی شما را بسته به ساختار شما تغییر می‌دهد برای آن در نظر گرفته شده است. برقراری تعادلو معرفی مهارت‌های جدید باعث می‌شود که برخی از کلاس‌های موجود کاملاً متفاوت از بازی‌های قبلی احساس شوند. 

یکی از تغییرات مورد علاقه من در Diablo IV، بازگشت به سبک هنری تیره‌تری بود که در بازی دوم این مجموعه عاشق آن شده بودم. دنیا با پوسیدگی‌های خود میزبان ارتش‌های جهنمی شده و احساس خشم و کثیفی را القا می‌کند. در حین کاوش در گولران، نمی‌توانستم حتی یک اینچ بدون پا گذاشتن روی جسد غرق در خون یک فرد فقیر حرکت کنم. یک قبیله آدمخوار مهاجم شهر را نابود کرده بود و فقط چند نفر نجات یافته بودند تا برای تامین غذایشان تلاش کنند. وحشت محض تلو تلو خوردن به اتاقی که در آن هوردر آخرین قربانی خود را سلاخی می‌کرد مثال‌زدنی است و این چیزی است که Diablo را خاص و جذاب می‌کند. همچنین، لازمه‌ی القای این حس چیزی نیست جز گرافیک فوق‌العاده که در این بازی به نحوی احسن از گیمرها میزبانی خواهد کرد.

در طول چند ده ساعتی که این بازی را تجربه کردم، داستان به خوبی روایت می‌شود و دائماً غرق در بازی هستم. ماموریت‌ها زمان خوب و استانداردی را طلب می‌کنند و به همراه داستان کاملاً با طراحی جهان هماهنگ هستند. همچنین، تعداد زیادی محتوای مخصوص بخش آخر بازی مانند درجه سختی‌های بالاتر، باس‌های مختلف، دانجن‌ها و گزینه‌ای برای بازگشت به بخش‌های خاصی از بازی وجود دارد که دست شما را برای سرگرم شدن پس از پایان داستان باز می‌گذارند. از آنجایی که Diablo یک بازی سرویس محور است، در طول سال‌های آتی دائماً به‌روزرسانی دریافت خواهد کرد و به صورت مداوم محتویات جدیدی برای آن عرضه خواهد شد. من شک ندارم که هرچه جامعه‌ی بیشتری آن را بازی کند،این بازی بهتر و بهتر می‌شود. کافی است به یاد بیاورید که بازی پیشین این مجموعه روز آخر نسبت به روزر اول خود چقدر تفاوت داشت و حتی تشخیص آن دو از یکدیگر هم سخت بود.

بازی Diablo IV به گونه‌ای ساخته شده که هم برای طرفداران سرسخت این بازی جذاب باشد و هم تجربه‌ای ایده‌آل را در اختیار گیمرهای جدید قرار دهد. اگر از طرفداران قدیمی این مجموعه هستید، قطعاً از تجربه‌ی این بازی و بازگشت به خاطرات خود لذت خواهید برد و این بازی برای عضوهای جدید این خانواده سوپرایزهای ویژه‌ای خواهد داشت. البته، برخی از بخش‌ها در این بازی نظیر عدم وجود خلاقیت در مراحل بازی هستند که نیاز به تکامل بیشتری دارند و امیدوارم این موارد در آینده به وسیله‌ی بروزرسانی‌ها حل شوند.

(نسخه PS5 این بازی برای نقد و بررسی توسط ناشر آن در اختیار دیجی‌اٌرَنج قرار گرفته است)

Diablo IV is designed to appeal to die-hard fans and provide an ideal experience for new gamers. If you are an old fan of this series, you will definitely enjoy it and return to your memories, and this game will have special surprises for the new members. Of course, there are some weaknesses in Diablo IV such as the lack of creativity in the quests design that need more development and I hope these things will be solved by updates in the future.