پس از تجربه‌ی اولین لحظات بازی Assassin's Creed Mirage با تمام وجود حس کردم که چقدر دلم برای این مجموعه تنگ شده بود. در واقع، منظور من بازی‌های با بیش از 100 ساعت گیم‌پلی و محتوا نظیر والحالا یا ارجینز و آدیسی نیست، منظور من مجموعه‌ی اتزیو یا حتی یونیتی هستند. به راستی که چقدر جای خالی آن سبک کلاسیک گیم پلی اسسینز خالی بود، اکشن، مخفی کاری، داستانی گیرا و یک ابرقهرمان که نه با الهه‌های باستانی در ارتباط بود، نه قرار بود هزار سال در آتلانتیس زندگی کند، نه با خدایان و مارهای عظیم و الجثه می‌جنگد و نه ثور و لوکی را به چشم فرزندان خود نگاه می‌کند. در حقیقت، شخصیت‌هایی که ما از اسسینز می‌شناختیم نظیر یک انسان عادی زخمی می‌شدند، در ابتدای جوانی کارهایی بچه‌گانه انجام می‌دادند، عاشق می‌شدند و انتقام را پوست و استخوان خود لمس کرده و به ما منتقل می‌کردند. اکنون جای صحبت و انتقاد از بازی‌های سال‌های گذشته این مجموعه نیست و میراژ به طرز شگفت‌انگیزی آشناست و به راحتی خاطرات بیش از ده سال گذشته را زنده می‌کند.

این بازی با ترکیبی از داستان کلاسیک به سبک علاءالدین، موشی در خیابان که از خاکستر بیرون کشیده شده است و یا فیلم بتمن آغاز می‌کند شروع می‌شود. داستانی که در آن، قهرمان دزد جوانی به نام بسیم است که بغداد را برای زندگی در سایه‌ها رها می کند و به سراغ جهنمی برای یادگیری مهارت‌های مرسوم اسسینز برای از بین بردن افراد بدی که عراق را اداره می‌کنند می‌رود. همانطور که اشاره کردم، این بازی ارتباطی معنادار یا بی‌مفهوم و اتفاقی با فیلم بتمن دارد، او مانند بروس وین در بیابان آموزش دیده است و سپس در شهر باستانی متراکم، پر جنب و جوش و زیبای بغداد رها شده تا به طرز ماهرانه‌ای از دشمنانش انتقام بگیرد.

همه چیز در این بازی صدها سال پیش اتفاق می‌افتد، قرن نهم در الموت، خانه‌ی افسانه‌ای اسسین‌های اولیه که پایه‌های این فرقه را در ادای احترامی صمیمانه به بازی که ۱۵ سال پیش شروع کرد، بنا نهادند. آن بازی به طرز معرکه‌ای همه‌ی گیمرها را شیفته خود کرده بود و شخصیتی کاریزماتیک خلق کرد تا همچنان الطائر ابن لااحد به عنوان یک منتور، استاد، رهبر و مبارز اسطوره‌ای در اذهان باقی بماند. در حقیقت، کسی که اتزیوی فراموش نشدنی او را استاد می‌نامد را باید ستود و از همه مهم‌تر، بازی که این قهرمانان را خلق کرده بود را باید بیش از سایرین مورد ستایش قرار داد. در آن بازی مخفی‌کاری را با تمام وجود حس می‌کردیم و این حس به قدری عجیب و قدرتمند بود که در سراسر دنیا بسیاری به سراغ خرید هودی‌های خاکستری می‌رفتند. آن بازی ساده بود و به آرامی بذر خود را در قلب گیمرها کاشت و برخلاف عناوین RPG گذشته، هدف واحد داشت و در نتیجه بیش از همه مورد استقبال قرار گرفت.

به دنبال پیروی Assassin's Creed Mirage از بازی‌های قدیمی، این عنوان هم همان حس را القا می‌کند. بازی سر راست‌تر است و هدفی مشخص خواهید داشت. لازم نیست برای انجام ماموریتی غرق در گرایندهای طولانی و دیوانه‌کننده شوید. در واقع، فرمولی که مورد استقبال قرار گرفته است، حداقل برای دوست داران این مجموعه فرمول برنده است و این موضوع به راحتی در جریان بازی حس می‌شود.

از همه مهم‌تر، به لطف این فرمول، داستان بازی فشرده روایت می‌شود و این یعنی سرعت در گیم‌پلی، اگر پارکور به نسبت کند بازی اجازه دهد! در واقع، به سختی امکان دارد که شما در به سراغ انجام ماموریتی بروید و یادتان نباشد که ماموریت پیشین چه بوده است، اتفاقی که در بازی‌های نقش‌آفرینی گذشته این مجموعه به وفور رخ می‌داد. در مجموعه، این بازی نظیر یک فیلم اکشن سینمایی است تا یک بازی پر محتوای صد ساعته. این موضوع قطعا مزایا و معایبی دارد، اما منصفانه نگاه کنیم می‌توان ادعا کرد که هر دو سبک طرفداران خود را دارند. برای مثال، هم می‌توان عاشق The Uncharted بود که تنها حدود 15 تا 20 ساعت محتوا دارد و هم می‌توان عاشق Fallout 4 بود که صدها ساعت محتوا را در خود گنجانده است و Assassin's Creed Mirage این مجموعه را از حالت دوم به حالت اول سوییچ کرده است.

در این بازی سبک‌های مبارزه‌ای نسبت به بازی‌های گذشته RPG محدودتر هستند و این یک نقطه ضعف است، اما راه‌های مختلفی برای انجام یک ماموریت و سلاح‌های مختلف برای از بین بردن آن‌هایی که در سر راه شما هستند، وجود دارد. جزئیات در این بازی به طور شگفت‌انگیزی طراحی شده است. شهر بغداد از عراق باستانی بیش از این که برای کشورهای غربی جذاب باشد، قطعاً برای ما معنای دیگری دارد. این شهر پر است از نماهای آشنا، معماری آشنا، فرهنگی که در آن زندگی کردیم و حتی دیالوگ‌هایی که گاهاً خنده بر لبانمان می‌آورند. 

اما این بازی نقاط ضعف بسیار بزرگ دارد که به راحتی ممکن است تجربه‌یتان را صرفاً به یک تجربه لذت‌بخش و نه بیشتر تبدیل کند. در حقیقت، در بازی‌های گذشته این مجموعه در هر قسمت یک نوآوری، یک خلق و خلاقیت را شاهد بودیم. هر کدام مشکلات دیگری را پوشش داده و محتوایی جدید به آن می‌افزودند. از HookBlade گرفته تا زیپ‌لاین یا حتی اختراعات داوینچی ما را شیفته‌ی بازی‌های قدیمی این مجموعه می‌کردند. میراژ اما هیچ کدام یک از این موارد را ندارد. این بازی در کنار Assassin's Focus که اجازه می‌دهد تا چند نفر را به سرعت از پای درآورید، صرفاً یک بازی با هسته بازی‌های RPG این مجموعه است که در جهانی از بازی‌های قدیمی روایت می‌شود. علاوه بر این، هوش مصنوعی دشمنان بازی هم بعضاً به تجربه‌ی بازی لطمه می‌زند. در حقیقت ممکن است در چند قدمی یک دشمن باشید و هیچ حرکتی نبینید، سپس به طور ناگهانی حتی بدون این که حرکتی کرده باشید یک مبارزه شروع شود.

در مجموع، اگر بخواهم صادقانه بگویم، این بازی از نظر گیم‌پلی همان اسسینز ارجینز، آدیسی و والحالا است که ظاهری متفاوت دارد. اگر به دنبال دگرگونی گیم‌پلی هستید احتمالا این بازی شما را ناامید خواهد کرد. در سایر موارد اعم از جذابیت بی حد شهر بغداد و اتمسفر آن، لذت گشت و گذار در بازار و حتی گوش دادن به شلوغی‌های شهر در کنار داستان جذاب بازی می‌توانند نقطه عطف آن باشند.

بازی Assassin's Creed Mirage با شعار بازگشت به ریشه‌ها معرفی شد و اکنون در دسترس علاقه‌مندان است. این بازی در مواردی شگفت‌انگیز است، در مواردی خاطره‌انگیز است و در مواردی می‌تواند ضعیف لقب بگیرد. شگفت انگیز بودن بازی جایی است که در اتمسفر شهر بغداد غرق می‌شوید، در بازار قدم می‌زنید و به سازهایی که NPCها در حال نواختن هستند یا حتی دیالوگ مردم شهر گوش می‌دهید. خاطره انگیز بودن بازی جایی رقم می‌خورد که به یاد داستانی کوبنده، اکشن و با اتفاقات به هم پیوسته روایت می‌شود و جایی که به دنبال نوآوری در گیم‌پلی هستید شما را با نقطه ضعف بازی آشنا می‌کند. در مجموع، قضاوت این بازی برای من که عاشق این مجموعه هستم بسیار دشوار است. از طرفی ساعات ابتدایی بازی به شدت احساساتی‌ام کرد و در پایان دوست نداشتم به نقاط ضعف آن فکر کنم. در نتیجه اگر شما هم از عاشقان این مجموعه هستید، احتمالاً با خاطره خوب آن را تمام خواهید کرد.

(نسخه PS5 این بازی توسط ناشر آن در اختیار دیجی اُرَنج قرار گرفته است)

Assassin's Creed Mirage was introduced with the slogan of returning to the roots. This game is amazing at times, memorable at times, and can be called weak at times. The amazingness of the game is where you immerse yourself in the atmosphere of the city of Baghdad, walking in the market and listening to the instruments that the NPCs are playing or even the dialogue of the people of the city. The memorableness of the game occurs where it reminds of a story that is shocking, action and narrated with connected events, and where you are looking for innovation in the gameplay, it introduces you to the weak point of the game. All in all, this game is very difficult to judge for me, who loves the series. On the other hand, the first few hours of the game made me very emotional and at the end I didn't like to think about its weak points. As a result, if you are also one of the lovers of this series, you will probably play it with a smile on your lips.