با گذشت بیش از چند دهه از فعالیت صنعت بازی‌های ویدیویی، گاهاً شاهد استودیوهایی بودیم که با تصمیمات عجیب خود باعث شدند تا نامشان سر زبان‌ها بیفتد و  استودیوی اسلایتلی‌مد (Slightly Mad) نیز قطعاً یکی از آن‌ها قلمداد می‌شود. در واقع، این استودیو بازی Need for Speed Shift را توسعه داد و با تغییر سبک این مجموعه، باعث شد که طرفداران دو آتیشه‌ی سبک آرکید حسابی از خجالتش دربیایند. همچنین، طولی نکشید که خبر برنامه‌ریزی این استودیو برای ساخت کنسول بازی جدیدی به نام Mad Box شنیده شد که البته این پروژه نیز نافرجام به اتمام رسید.

به هر حال، پس از گذشت چند سال اولین بازی اختصاصی این استودیو با نام Project Cars در سبک ریسینگ تماماً شبیه‌ساز منتشر شد. همچنین، این بازی را می‌توان نقطه‌ی عطف این استودیو نامید چرا که جزئیاتش شدیداً به مزاق مهندس‌ها و افراد حرفه‌ای خوش آمده بود. سپس، نوبت به نسخه‌ی دوم Project Cars رسید که خط بازی پیشین را پیش گرفته بود و تاحدود زیادی توانست تا مخاطبان خود را راضی نگاه دارد.

حال، نوبت به نسخه‌ی سوم و آخر مجموعه‌ی Project Cars رسیده است و استودیوی اسلایتلی‌مد، در اقدامی عجیب به کلی طرفدارهایش را غافلگیر کرد و به جای یک بازی کاملاً شبیه ساز رانندگی، یک بازی آرکید را توسعه و منتشر کرد. در واقع، در 3 Project Cars خبری از آن مکانیزم‌های حرفه‌ای برای مهندسان و حرفه‌ای‌ها، کنترل بسیار سخت ماشین‌ها و حتی المان‌های اساسی و استانداردهای بازی‌های ریسینگ شبیه‌ساز نظیر دمای لاستیک، تخریب پذیری قطعات داخلی و موارد جزئی دیگر نیست. البته، به نظر می‌رسد که گویا این استودیو از گیمرها محدود سبک ریسینگ شبیه‌ساز و رقابت با غول‌های این ژانر مانند Forza Motorsport کمی مایوس شده است و قصد دارد تا با تزریق المان‌های ریسینگ آرکید، مخاطبان بیشتری را هدف قرار دهد.

در مجموع، این‌که نمی‌توان Project Cars 3 را به عنوان یک بازی ریسینگ شبیه‌ساز مطلق درنظر گرفت، موضوعی کاملاً روشن است و باید آن را یک بازی با سبک آرکید/شبیه‌ساز بنامیم. به‌هرترتیب، اکنون باید از بحث شاخه‌به‌شاخه پریدن Project Cars گذر کنیم و به چگونگی عملکرد نسخه‌ی سوم آن با وجود این تغییرات بپردازیم.

محتوا، گیم‌پلی و حالت‌های مختلف

اولین مواردی که ممکن است تا شاید طرفداران جدیدی برای این مجموعه دست و پا کرده و آن‌ها را جذب نسخه‌ی سوم کند، محتوای بسیار متنوع و گیم‌پلی قابل قبولی است که این بازی در خود دارد. قرارگیری حدود 200 خودرو در چندین کلاس مختلف و 120 پیست برگرفته شده از واقعیت و طرح‌های مفهومی، بخش کمپین نه‌چندان دلچسب اما طولانی، مسابقه‌های چالشی مختلف، بخش چندنفره و بخشی به نام Rivals، از جمله محتویات این بازی هستند که به‌راحتی قادر خواهند بود تا گیمرها را برای ساعت‌های متوالی سرگرم کنند. همچنین، وجود درجات سختی مختلف باعث می‌شود تا گیمرها بتوانند میزان آرکید یا شبیه‌ساز بودن بازی را به‌دلخواه خودشان تعیین کنند.

از طرفی دیگر، آمیخته‌شدن سبک شبیه‌ساز مطلق بازی با سبک آرکید، باعث شده تا با یک عنوان اصطلاحاً نیمه آرکید روبرو باشیم که پیش‌تر در عناوینی چون Drive Club چنین چیزی را تجربه کرده بودیم. لازم به‌ذکر است که حتی با وجود تغییرات مذکور، بازهم قادر نخواهید بود که حرکات جنون آمیزی نظیر کشیدن ناگهانی ترمزدستی را حین مسابقه انجام دهید.

در نقطه‌ی مقابل و برخلاف عناوین پیشین مجموعه‌ی Project Cars، دیگر خبری از اعمال تغییرات و تنظیمات بسیار متعدد و انجام آزمون و خطاها روی هر خودرو برای دستیابی به کنترل بهتر از خودرو در هر مسابقه نیست. همچنین، برای اولین بار در مجموعه‌ی Project Cars، شاهد اضافه‌شدن یک بخش شخصی‌سازی نه‌چندان پیشرفته به بازی هستیم که معمولاً برای بازی‌هایی با این سبک درنظر گرفته می‌شود. به هرترتیب، از نظر لذت بخش بودن رانندگی و تجربه‌ای که این بازی ارائه می‌کند، می‌توانیم Project Cars 3 را عنوانی خوب و سرگرم‌کننده بنامیم.

از نظر اهداف درنظر گرفته شده برای گیمرها در مسابقات، همانند بازی‌های دیگر این سبک نیازی نیست تا همیشه برروی سکوی نخست بایستید. در واقع، این بازی و پیش از هر مسابقه معمولاً اهداف خاصی نظیر سبقت گرفتن و رسیدن به میانگین سرعت تعیین شده را در کنار کسب رتبه‌های اول تا سوم را پیش‌روی شما قرار می‌دهد. در نهایت، می‌توانیم ادعا کنیم که Project Cars 3، قصد داشته‌است تا با ارائه‌ی تجربه‌ای مشابه با بازی Drive Club از نظر گیم‌پلی و رفع کمبودهای بخش محتوای آن، به یک بازی ایده آل تبدیل شود. اما Project Cars 3 نه‌تنها در این زمینه موفق عمل نکرده است، بلکه پس از گذشت مدتی کوتاه تبدیل به یک بازی تکراری و خسته‌کننده خواهد شد. اما شاید این نکته به ذهن شما خطور کند که ماهیت این سبک از بازی، تکرار مکررات را پیش روی گیمرها قرار می‌دهد و قطعاً بنده هم با این موضوع موافق هستم. اما زمانی که سازنده‌های بازی، از اهداف‌هایی قابل اتکا برای تشویق گیمرها استفاده کنند، قطعاً اوضاع متفاوت خواهد شد. 

علاوه براین، Project Cars 3 در توازن قدرت خودروها و کیفیت هوش مصنوعی دیگر راننده‌ها در مسابقات نیز حرف چندانی برای گفتن ندارد. گیمرها در این عنوان قادر هستند تا با ارتقا‌ی دائم یک خودروی خاص، کلاس آن را تا جایی که در واقعیت عملاً برای آن خودرو غیرقابل دسترس است، بالا ببرند. هوش مصنوعی و درجه سختی Project Cars 3، مخصوصاً در کلاس‌های بالاتر، ممکن است تا گیمرها را از همان ابتدای شروع مسابقه کیلومترها پیشتاز کرده و گاهی نیز کیلومترها آن‌ها را از باقی رقبا عقب بیندازد. در واقع، به عنوان یک علاقه‌مند به سبک ریسینگ شبیه‌ساز و کسی که همیشه یک نسخه از بازی‌های F1 و ریسینگ‌های شبیه‌ساز آماده‌ی بازی در کنسول خود دارم، به راحتی می‌توانم ادعا کنم که درجات سختی بالای این بازی، تعادل و توازن منطقی ندارند و صحنه‌هایی نظیر شتاب‌گیری غیر واقعی ناگهانی خودروهای دیگر در دور انتهایی بازی می‌بینیم که گاهاً در بازی‌های آرکید هم نمی‌توان چنین اختلاف خارج از کنترل بازی‌باز را مشاهده نمود.

گرافیک فنی، بصری و موسیقی

اما از موارد بالا که بگذریم، نوبت به بدترین و ضعیف‌تری قسمت بازی یعنی گرافیک آن می‌رسد که حداقل در نسخه‌ی کنسولی به‌راحتی می‌تواند تا گیمرها را در ساعات ابتدایی تجربه‌ی خود دلسرد کند. همانطور که اشاره شد، یکی از ایراداتی که به بازی Project Cars 2 وارد می‌شد، استفاده از موتور گرافیکی دست نخورده و یکسان با نسخه‌ی ابتدایی و درنتیجه، عدم وجود جذابیت بصری بود. حال شاید برای شما شنیدن این موضوع که Project Cars 3 هم از همان موتور با همان شرایط استفاده می‌کند نیز جالب و عجیب باشد. در نتیجه، می‌توان گرافیک بصری و تاحدودی فنی این بازی را هم منسوخ شده و شبیه به بازی‌های نسل هفتمی که اصلاً و ابداً برای یک بازی آخر نسلی زیبنده نیست نامید. در واقع، اگر نسخه‌ی رایانه‌های شخصی این بازی که حتی آن نیز عملکرد چندان قابل قبولی ندارد را فاکتور بگیریم، ظاهر و گرافیک بصری ماشین‌ها در نسخه‌ی کنسولی و به‌خصوص در زمان بارندگی، به‌شدت ضعیف بوده و گاهی اوقات احساس می‌کنید که این بازی تنها برای مسابقه دادن ساخته شده‌است و سازندگانش هیچ وقتی را صرف بهبود بخش‌های دیگرش نکردند.

اما در کمال تعجب، بخش‌های ضعیف بصری دیگری نیز در بازی وجود دارند. به‌طور کلی اگر چند پیست انگشت شمار نظیر "سیلوراستون" را فاکتور بگیریم، برای تزیین باقی پیست‌های موجود در بازی از آبجکت‌های دو بعدی استفاده شده‌است که این مورد ابداً در استانداردهای یک بازی آخرنسلی نمی‌گنجد. همچنین، می‌توانیم آب و هوای به‌ظاهر پویای بازی را هم به این فهرست اضافه کنیم که با عملکرد عجیب خود، تیر آخر را به پیکره‌ی گرافیک بصری بازی وارد کرده است.

از بخش بصری بازی که گذر کنیم، به بخش فنی بازی و موسیقی‌های آن خواهیم رسید. از نظر فنی، با ارفاق شاهد عملکرد متوسط رو به ضعیف بازی هستیم و همانطور که اشاره شد، به دلیل اعمال تغییرات گسترده در بازی، استودیوی اسلایتلی‌مد تصمیم گرفته‌است تا بخش تخریب‌پذیری را از بازی حذف کرده و آن را تنها به حالت‌های ظاهری محدود کند. اما متاسفانه همین موارد ظاهری نیز گاهاً باعث رخ‌دادن و رویت باگ‌های عجیب و غریب در بازی می‌شوند. علاوه بر باگ‌ها، این بازی با افت فریم گاه و بی‌گاه، عملکرد ضعیف بخش موسیقی و درنتیجه پیست‌های ساکت و آرام خود، به راحتی می‌تواند تا گیمرها کم‌حوصله و ظاهرپسند را به‌خصوص در نسخه‌ی کنسولی بازی، به مرز جنون رسانده و آن‌ها را پس از مدتی کوتاه مجبور به حذف بازی از روی کنسول خود کند.

در آخر، باید این نکته ذکر شود که Project Cars 3، یک بازی پرمحتوا با تعداد بسیاری خودرو و پیست است که برای اولین بار در مجموعه‌ی خود، گیم‌پلی عامه‌پسندتری را ارائه می‌کند. امَا اگر از عاشقان بازی‌های ریسینگ هستید و حتی اگر تجربه‌ی سبک آرکید/شبیه‌ساز هم برای شما لذت بخش است، قبل از صرف پولتان برای این بازی، حتماً نگاهی به ویدیوها و تصاویرش بندازید؛ چرا که اگر درصدی به بخش بصری به‌روز و جذاب اهمیت دهید، Project Cars 3 در کسری از ساعت شما را دلسرد خواهد نمود.